KinderVerzet & Vriendschap
Toen & Nu
Project KinderVerzet & Vriendschap Toen & Nu stimuleert kinderen van nu om verbinding te zoeken en voor elkaar op te komen net als Ronny uit Het verlaten hotel. Sinds de oorlog in de Oekraïne werden de educatieve doelen van Comité en (ANBI) Stichting nog actueler.
Bij Het verlaten hotel bestaat al een de expositie. Op video leest de auteur stukjes voor en ze toont uniek beeldmateriaal. Ook komt er een eindejaarmusical. Scholen kunnen de auteur uitnodigen of Irene Blaauw voor een poëzieles.
Dit alles vormt een hybride met een uniek speels beeldenparcours (zie ook onder) van Merijn Bolink. Een kunstzinnige aanmoediging voor nu op de historische plek van het kinderverzet uit Het Verlaten Hotel in de Amsterdamse Falckstraat. Daar namen Ronny (fotograaf Ronald Sweering) en zijn dappere mede leerlingen het in de Tweede Wereldoorlog op voor hun vrienden. Naast de bestaande lesbrief komt er een AR app (augmented reality) met games gekoppeld aan het boek die je opent vanuit de beelden met QR codes. Zo trekken we de link virtueel door van kinderverzet en vriendschap toen, naar nu.
In Bolinks speelkunstwerk komen handen om op te draaien, balanceren, zitten of hangen.
Hou april 2023 in de gaten! Alles wijst erop dat het beeldenparcours dan onthuld kan worden. Met de eerste happening met dans, raps en eigen gedichten. Meld je aan met je school bij Els van den Oever.
We zijn al onze sponsoren, ook alle particuliere, zeer erkentelijk. Een brugklas van het Barlaeus gymnasium organiseerde zelfs een sponsorloop.
Sponsor kun je worden op: KinderVerzet & Vriendschap Toen & Nu
Hybride
SPEELS BEELDENPARCOURS MERIJN BOLINK
Bij Het Verlaten Hotel
Gebukt rent Ronny de straat over naar de struiken achter de schuilkelder in de Falckstraat. (…)
‘Kak-WC-joden,’ brullen de lojedajes terwijl ze de achterkanters ervan langs geven.
Ronny steekt een stevige tak onder zijn riem, in elke hand heeft hij een flinke kei. Zodra ze allemaal bewapend zijn, roept hij keihard: ‘In naam van Wilhelmina Catherina, áánvallen.’
Met Ronny voorop en Kees en Louise vlak achter hem stormen de voorkantkinderen nu naar de streng verboden achterkant. Lojedajes én achterkanters kijken verbijsterd om.
Verlaten Hotel
Hoofdstuk 6 Willy blz.105-106
poort van verbinding
‘Als ik groot ben laat ik die móffen voor straf kruipen!’ Ronny voelt zich een stuk beter bij dat idee.
Maar Hanny niet. ‘Dan laten hun kinderen jou weer voor straf kruipen. En jouw kinderen pakken die van hen terug. Hoe houdt het dan op?’
‘Ik vecht terug,’ gromt Ies Vogel. ‘Geen mof krijgt mij levend te pakken.’ Ronny en Ies krijgen hun zin, Amsterdam komt in opstand. STAAKT, STAAKT, STAAKT!
|
Friends
Met die lok over zijn voorhoofd en dat lachje lijkt Willy net een kinderfilmster. Als ik Willy was, denkt Ronny, kon iedereen me voor zeven gulden en vijftig cent verraden. (…)
Ronny schaamt zich dat Willy kon zien hoe doodsbang hij ineens was, ook voor zijn eigen hachie. Hij probeert nonchalant te klinken. ‘Als de moffen komen, is de achterkant geen ideale vluchtweg. Maar het is te proberen. Je moet je schuilhouden tot het donker wordt en dan naar ons komen. Mijn vader doet van alles wat niet mag. Ik blijf gewoon komen, vrienden laten elkaar niet in de steek.’
Hoofdstuk 6 Willy blz. 102-104
Pasjesmuur
Saartje en Max zwaaien en ze roepen iets raars.‘Dág Ronny, we gaan naar de achterkant. Tot straks.’ (…)
Binnen staat een grote groep kinderen beduusd voor een splinternieuwe muur, zomaar midden in de gang.
‘Wat doet die achterlijke muur hier? Hoe
moeten we nou naar de achterkant?’ (…)
Hun klas boven is voor ruim de helft leeg.
‘Juffie, waar zijn de anderen?’
‘Zij zitten voortaan aan de achterkant.’
‘Hè, waarom? Mogen wij er ook heen?’
Met een verdrietig gezicht antwoordt de juf: ‘Het spijt me, de achterkant is voortaan alleen voor joodse kinderen.’
Hoofdstuk 3
De muur blz. 46
chill tafel
De hele week peutert hij aan dé tafelpoot. (…) Moedeloos denkt Ronny: Ik word nooit zo’n goede detective als Dick Bos…
En dan ineens spert hij zijn ogen open. Wat is dat? Twee piepkleine spleetjes. Hij tikt er tegen en nog eens. Opeens schiet een bol stukje hout los. (…) Hij kan nu een schijf van de bolpoot schuiven. Er komt een holle ruimte vrij!
Boing, bonkbonkebonk! Ronny’s hart slaat op hol. Er liggen papieren en formulieren in en stempels met die doodenge hakenkruizen. Razendsnel doet hij de tafelpoot weer dicht en hij rent naar de huiskamer. Hij zit als eerste braaf aan de ontbijttafel.
|
De Muur, blz. 57 Het verlaten hotel |
Balans
Overal waar het leuk is, komt Ronny nu bordjes tegen met VOOR JODEN VERBODEN. Bij parken en plantsoenen en bij Artis. Bij de schouwburg en het concertgebouw, zelfs het zwembad en de speeltuin zijn VOOR JODEN VERBODEN. (…)
Louise werpt een woedende blik op een paar kinderen in de speeltuin. ‘Als zij hier gewoon schommelen, mérken joden niet eens dat er ook kinderen zijn die er niet spelen omdat ze solidair zijn.’
Het verlaten hotel
Hoofdstuk 3 De Muur blz. 52
Hanny's sterrenjurk
Iedereen keek om. Daar stond Hanny in een streep zonlicht die door het raam naar binnen viel, zodat de diadeem in haar haren flonkerde. Ze liet haar jas van haar schouders glijden. Ongelooflijk.
Daar stond ze in een lang fluwelen purperen gewaad helemaal bezaaid met gele sterren. Trots als een koningin keek ze ons een voor een aan. (…)
THUMBS UP
Bij het hek voor het paadje naar de achterkant van de school zegt Hannan met een schorre stem: ‘Hier namen jullie het voor ons op tegen de lojedajes. Als ze ons vernederden in het concentratiekamp, dacht ik daaraan. De voorkanters vonden wél dat we gewoon bij elkaar hoorden. Jullie trokken je niets aan van die muur.’ (…) ‘Die stomme muur is afgebroken,’zegt Ronny. ‘Er is geen voor- en geen achterkant meer, we zijn weer gewoon de WC-school.’
Poort van de Toekomst
Op het laatst zingt de hele zaal mee: ‘Als op het Leidscheplein weer lichtjes ’s avonds branden gaan.’ Ze zingen met tranen in de ogen, ieder denkt aan al die lichtjes die voor altijd uit zijn.
Ondanks het oneindige verdriet dat bijna tastbaar tussen de mensen is, wordt er voor het eerst weer gelachen. (…)
‘Elk mens is uniek,’ zegt Flip. ‘Vroeger dacht ik: rijk is slecht en arm is goed. Maar mijn arme buurman vertrouw ik minder dan jouw vader de directeur. Want hij hielp ons.’ ‘Waarmee dan?’ ‘Je weet dat ik drukker ben van Het Parool? Dat begon als een gestencild verzetsblaadje, De Nieuwsbrief. De ondergrondse raadde aan: “Ga naar hotel Atlantic. Daar zal Jacob Sweering je overal mee helpen.”
